روند شکل گيری موس

درسيستم های اوليه  نيازی به استفاده از موس احساس نمی گرديد، چون کامپيوترهای آن زمان دارای اينترفيسی مشابه ماشين های تله تايپ و  يا کارت پانج برای ورود اطلاعات بودند. ترمينال های متنی اوليه، چيزی بيشتر از يک تله تايپ شبيه سازی شده نبودند ( استفاده از صفحه نمايشگر در عوض کاغذ ). چندين سال طول کشيد تا کليدهای پيکانی در اغلب ترمينال ها مورد استفاده قرار گرفتند( اواخر ۱۹۶۰ و اوايل ۱۹۷۰ ) . ادينورهای تمام صفحه اولين چيزی بودند که از قابليت های واقعی کليدهای پيکانی استفاده کردند. مداد های نوری برای ساليان زيادی بر روی ماشين های متفاوت ، بعنوان يک دستگاه اشاره ای استفاده می گرديدند. Joysticks و دستگاه هائی ديگر در اين خصوص در سال ۱۹۷۰ رايج شده بودند. زمانيکه موس بهمراه کامپيوترهای مکينتاش ارائه گرديد يک موفقيت بزرگ بدست آمده بود.عملکرد موس کاملا” طبيعی بود. قيمت موس ارزان و فضای زيادی را اشغال نمی کرد. همزمان با حمايت سيستم های عامل  از موس ، استفاده از موس رشد بيشتری پيدا کرد.  زمانيکه ويندوز ۳/۱ از يک رابط گرافيکی بعنوان استاندارد استفاده کرد، موس بعنوان يک وسيله و اينترفيس بين انسان – کامپيوتر،  جايگاه خاص خود را  کسب نمود.

کالبد شکافی   موس

مهمترين هدف هر نوع موس ، تبديل  حرکت دست به سيگنال هائی است که کامپيوتر قادر به استفاده از آنان باشد.  موس  برای ترجمه و نيل به هدف گفته شده از پنج عنصر اساسی استفاده می نمايد.